wersja pomarańczowa
Jakoś w zeszłym roku u Rozkosznego na blogu znalazłem babkę z gotowanej pomarańczy. Piekłem ją wtedy, miałem eksperymentować, ale jakoś czasu zabrakło czy coś. Temat wrócił w tym roku, bo przecież zima to sezon na cytrusy. No to w ramach przypominajek odtworzyłem zeszłoroczną wersję, ale postanowiłem babkę trochę inaczej przyprawić.
Był już taki moment, że spod książkowej kupki wstydu przebijało niebo i nawet miałem wrażenie, że za chwilę nie będę miał co czytać. Potem jednak ArtRage postanowił zmienić się zupełnie i zaprzestać sprzedaży książek w pakietach. W związku z tym, że zaprzestał, to wystawił pakiet pożegnalny. To zaś spowodowało, że znowu nakupiłem książek na zapas i kupka wstydu przysypała mnie na czas jakiś.
Nie, żebym narzekał, jakoś sobie poradzę z tym jarzmem. Tymczasem w całym pakiecie znalazłem dwie ciekawe pozycje, o których niniejszym donoszę.
zdjęcie popadianek pochodzi z oficjalnego profilu teatru
To już drugi raz w dość niedługim czasie (2 lata), kiedy polska szlachta jest mordowana na legnickiej scenie. Nie, żeby jakoś mnie to szczególnie smuciło, wręcz przeciwnie, oglądam to z niesłychaną przyjemnością.
zdjęcie pochodzi z profilu Facebookowego teatru im. Modrzejewskiej
Ray Bradbury to autor, dzięki któremu wiem, w jakiej temperaturze palą się książki. Trochę przypadkiem poznałem zupełnie innego Bradburego, w zupełnie innym języku, który też słyszałem na żywo pierwszy raz w życiu.
Trochę przypadkiem, bo nie do końca planowałem wyjazd do Legnicy, ale w oczekiwaniu na monodram Joanny Gonschorek we fułaje, otrzymałem byłem zaproszenia na finał białoruskiej rezydencji u Modrzejewskiej. No to pojechałem.
Ja naprawdę myślałem, że to będzie spektakl o pogodzie. Zapowiada się piękny dzień, mówi do mnie afisz. Na scenie ściana telewizorów. Wszystko wskazuje na to, że będzie o pogodzie. Bohaterka zaczyna od tego, że wzięła wolny dzień. Przecież to aż krzyczy, że będzie o pogodzie.
zdjęcie moje własne, ukradkiem zrobione
Daleko na północy, jeszcze za włościami Boreasza, leży Hiperborea. Legendarna kraina wiecznego szczęścia. Wierzyli w nią Grecy, wierzyli mieszkańcy Cymerii. Hiperboreadzi nie znali chorób, głodu i innych cierpień. Kiedy już nażyli się wystarczająco długo, nasycili swoje dusze doznaniami, kończyli swój żywot skacząc z klifu. Taka to kraina.
fot. Filip Wierzbicki, zdjęcie z oficjalnej strony spektaklu Wrocławskiego Teatru Współczesnego.
W Legnicy byłem tym razem. W teatrze. Warto było. Bardzo warto.
Trzeba zacząć od dramatu i dramaturga. Świetny pomysł na dramat, zresztą sam kiedyś wpadłem na podobny. Z tą różnicą, że na razie nie napisałem nic prócz szkiców postaci. Filip Zawada napisał. To był pierwszy dramat, jaki napisał i wziął i wygrał konkurs. Konkurs wygrał we Wrocławiu, ale spektakl już to współpraca Wrocławskiego Teatru Współczesnego i Modrzejewskiej z Legnicy, gdzie miałem ogromną przyjemność go oglądać i gdzie przyniósł mi dużo emocji.
[https://www.imdb.com/title/tt11280740/mediaviewer/rm2983139585/]
Dwa seriale widziałem. Oba zasługują na oddzielne relacje, ale cóż, oba widziałem w podobnym czasie i ośmielę się powiedzieć, że oba biegają wokół jednego tematu. Ale też oba dotykają go w zupełnie inny sposób, stawiają w innym świetle i dotyczą innych jego aspektów. Czyli jednym zdaniem, są takie same, ale inne.
Ten tytuł dostał kategorię thirller, czyli że dreszczowiec. Chyba nie do końca trafną. Nie straszy aż tak bardzo, że dreszcze (i akurat stanął mi przed oczami Marek Kondrat śpiewający Avanti popolo). Dreszcze są i owszem, ale takie bardziej z ekscytacji i odkrywania tajemnicy.
Byłem wczoraj na chwilę w latach osiemdziesiątych. Straszne to czasy były.
Na wycieczkę do swoich wspomnień zabrał mnie Maciej Archon Michalski.
Ale po kolei.
W teatrze byłem i chciałem się podzielić doznaniami, ale to tydzień temu było i jakoś tak zleciało. W ogóle to się zastanawiałem, czy powinienem pisać o teatrze. Przy całej tej chujowej wojnie może powinienem pisać o wojnie. Ale akurat na wojnie znam się jeszcze mniej niż na teatrze. W ostatnim Tygodniku Kulturalnym usłyszałem też kilka argumentów za tym, żeby jednak mówić o sztuce nawet w czasie wojny.
