Ten jogurt z taniego dyskontu jest jak kotwica, która trzyma ją w starym świecie, jednocześnie jest jej jedynym pożywieniem w tym zupełnie nowym, ale nie różniącym się wiele świecie. Scena jedzenia tego jogurtu niesie niesamowity ładunek emocjonalny, będąc jednocześnie strasznie absurdalną, powodującą nerwowe chichoty i niepokój, spowodowany wyrwaniem widza z komfortu ustalonych ról i udawania. No i przede wszystkim, tę scenę dźwiga znakomicie Aleksandra Listwan i jest to chyba najlepsza scena całego spektaklu.

Zdjęcie pochodzi z profilu FB Teatru

zdjęcie pochodzi ze strony Teatru Lubuskiego

Jest taki żart sceniczny, że aktor na scenie woła:
-światło!
Oświetleniowiec z reżyserki odkrzykuje:
-nosisz je w sobie.
Natalia Kukulska zaśpiewała to 1996 roku. Igor Bauersima urodził się w 1964 roku. Ja urodziłem się w 1978. Ten wpis jest ageistyczny nieintencjonalnie. Jeżeli triggeruje cię ageizm nie czytaj dalej. Dalej opowiem wam o młodzieży.

i takiej coca coli
już nigdy

Parafrazuję tego pana Marcina w tytule, ale chyba nikt nawet nie skojarzy skąd i co, więc w zasadzie po co? A bo mi przyszedł do głowy ten cyctat i jakoś tak w klimacie Blakiego mi siedzi.
No bo byłem w Łodzi, na festiwalu komiksów i gier i tam kupiłem sobie komiks. Komiks, który zresztą planowałem tam kupić, bo miał tam, też swoją premierę i w zasadzie jest to główny powód, dla którego tam jechałem. No i na spotkanie z autorem, na którym ostatecznie nie byłem.

Tu jeszcze nic nie ma. Trwają przenosiny z Medium. sukcesywnie będę się starał przenieść też starsze rzeczy, bo może ktoś z jakiegoś powodu chciałby do nich wracać. Prace Trwają!

fot. K. Budrewicz, zdjęcie z profliu FB Teatru

Na samym początku wita nas i ostrzega Anna Sienicka. Ostrzega i uspokaja. Żebyśmy się nie bali, bo będzie dużo krwi, ale to nie będzie prawdziwa krew, że ludzie będą cierpieć, ale to tylko aktorzy udający cierpienie. Widz czuje się uspokojony i nie boi się krwi. I dobrze, bo to nie krwi należy się w tym spektaklu bać, a jest to najbardziej przerażająca komedia jaką widziałem.

Zdjęcie pochodzi z profilu FB Teatru

O złodziejach czasu jest ta historia. Można by on niej powiedzieć zwyczajnie, że jest mądra, ale nie wiem czy młodszy target spektaklu nie odbiera takich przymiotów wręcz przeciwnie. Niewątpliwie jednak mogę powiedzieć, że jest to dla mnie jedna z najlepiej opowiedzianych scenicznie historii dla dzieci.

zdjęcie z profilu [FB Teatru](zdjęcie z profilu FB Teatru)

Było nie było, jest to dla mnie pewien rodzaj powrotu i chociaż myślałem, że niekoniecznie wszytko pamiętam, to byłem w stanie odtworzyć w głowie cały tekst. Co znacznie utrudnia odbiór. I taki zawodowy aktor to chyba nie bawi się dobrze w teatrze, a przynajmniej nie na sztukach, w których też gra…

zdjęcie autorstwa Karola Budrewicza, pochodzi z profilu FB Teatru

Pomimo, że mechanizmy zachodzące w psychice działają dziś dokładnie tak samo, a stany umysłu nie zmieniły się jakoś szczególnie, można ten tekst bardzo łatwo popsuć. Można by go wręcz odczytać jako dziaderstwo i marudzenie boomera, bo tam są pułapki. Nowakowi udało się ich uniknąć. No i powstał niezły kawał teatru.

*…przede mną —*mówi Bąkowski w utworze Serduszko. I jest to kawał tak dobrej poezji, że w zasadzie to chyba powinienem tylko przepisać te wiersze tutaj i dać sobie spokój.

GERDA​

To projekt (w połowie) Wojtka Bąkowskiego, którego możecie kojarzyć chociażby z duetu Niwea. To jest artysta z Poznania ten Bąkowski (co jest jednym z niewielu pozytywnych aspektów Poznania). Jako artysta działa na wielu różnych polach i ma dość bogatą wikipedię, której nie będę przepisywał. U mnie hasło Bąkowski otwiera klapkę ze znakomitą melorecytowaną poezją. Tym bardziej czekałem z niecierpliwością, kiedy zaczęły pojawiać się pierwsze informacje o płycie Gerdy, a już po pierwszym singlu na YT wiedziałem, że wypełni mi duszę na dłuższą chwilę.

zdjęcie z oficjalnego profilu FB Teatru

Państwo biorą udział w swego rodzaju eksperymencie, bo ja jeszcze nigdy tego nie robiłam wcześniej. Mówi do nas Agda i każe nam się przedstawiać dodając na końcu takie hahaha. No i nie ma czwartej ściany, bo i teoretycznie nie ma też pozostałych trzech, bo nie jesteśmy w teatrze, tylko w garderobie, gdzie odbywa się meta-teatr.